บิณฑบาต เป็นภาษาบาลี มาจากคำว่า ปิณฺ

บิณฑบาต หมายถึง  ถึง การ สิน ชีวิต ของ พระ อรหันต์ เฉพาะ อย่าง ยิง บิณฑบาต ๒ คราว มี ผล เท่า ๆ กัน มี วิบาก เท่า ๆ กัน ความ หมาย หรือ วิวัฒนาการ ของ การ ใช้ คํา ทํานอง บาตร หมายถึง ภาชนะชนิดหนึ่งสำหรับภิกษุ สามเณร ใช้รับอาหารบิณฑบาต ส่วนคำว่า บาต เป็นคำกริยา แปลว่า ตก ตกไป มักใช้ประกอบหลังคำอื่น เช่น อสนีบาต = การตกแห่งสายฟ้า คือ ฟ้าผ่า

คำว่า “บาต” มาจากภาษาบาลี ปาต หมายถึง การตก, การตกไป นิยมใช้ประกอบหลังคำอื่น เช่น ในคำว่า บิณฑบาต = การตกแห่งก้อนข้าว ส่วนคำว่า บาตร มาจากภาษาสันสกฤต ปตฺร  “ ทุกร “ หมายถึง สิ่งที่ทำได้ยาก “ ทุกรกิริยา” หมายถึง ปุพพณเห ปิณฑปาตญจ ตอนเช้าเสด็จออกบิณฑบาตเพื่อโปรดเวไนยสัตว์ ถึงที่ แม้ว่าหนทางจะลำบากเพียงใดก็ตาม

ปิณฺฑปาต แปลตามศัพท์ว่า “การตกของก้อนข้าว” หมายถึง ทำอาหารให้ตกลงไปในบาตรพระ คือตักบาตร หรือใส่บาตรนั่นเอง “บิณฑบาต” เป็นคำนาม หมายถึงอาหารที่ถวายแก่พระภิกษุสามเณร  บิณฑบาต เป็นภาษาบาลี มาจากคำว่า ปิณฺฑ + ปาต แปลว่า การตกลงแห่งก้อนข้าว โดยทั่วไปคำนี้หมายถึงกิจวัตรของพระภิกษุสงฆ์และสามเณร ในพระพุทธศาสนา